S´Istòria de sa Sardigna cumintzat dae sos sardos. Bos at a pàrrere naturale, ma est importante a ammentare chi durante sos millènnios dae su Neolìticu a s´Edade de su Ferru in Sardigna s´est isvilupada una tziviltade organizada e cumplessa, cun règulas, leges e cultos ùnicos in su mundu. Comente ùnica est s´architetura de s´Edade de su Brunzu, su tempus de sos nuraghes, su perìodu de s´antighidade sarda cunsideradu su prus luminosu.
A sa fine de custa fase longa, cun s´isvilupu de sa navigatzione in ue sos nuràgicos etotu fiant maistros, est cumintzadu unu perìodu de atopos fundamentales. Sa cultura de sos sardos s´est ammisturada, non semper in manera patzìfica, cun sa de àteros pòpulos, chi durante sos sèculos ant lassadu rastas meda.
De gasi, dae su de noe sèculos a.C., sunt abarradas sas colònias de sos feniìtzios, sos tofet de sos pùnicos. Una cunvivèntzia chi los at bidos alleados contra a sa bènnida de sos romanos, chi sos sardos, ghiados dae s´eroe Amsìcora, si sunt opostos.
S´ocupatzione romana, unos 700 annos, at lassadu unu signale mannu in sa cultura de sa Sardigna, dae sa limba a sa religione. Pròpiu s´impositzione de sa religione cristiana, in s´època bizantina, at fatu bogare fama a aterunu personàgiu sardu importante, Ospitone, capu de sos barbaritzinos chi no atzetaiant su cultu nou.