S´Istòria de sa Sardigna cumintzat dae sos sardos. Bos at a pàrrere naturale, ma est importante a ammentare chi durante sos millènnios dae su Neolìticu a s´Edade de su Ferru in Sardigna s´est isvilupada una tziviltade organizada e cumplessa, cun règulas, leges e cultos ùnicos in su mundu. Comente ùnica est s´architetura de s´Edade de su Brunzu, su tempus de sos nuraghes, su perìodu de s´antighidade sarda cunsideradu su prus luminosu.
A sa fine de custa fase longa, cun s´isvilupu de sa navigatzione in ue sos nuràgicos etotu fiant maistros, est cumintzadu unu perìodu de atopos fundamentales. Sa cultura de sos sardos s´est ammisturada, non semper in manera patzìfica, cun sa de àteros pòpulos, chi durante sos sèculos ant lassadu rastas meda.
Sa bènnida de sos àrabos at leadu sa Sardigna a si liberare de Bisàntziu ma a s´acostare a sas repùblicas marinaras. Est capitadu totu dae su de duos millènnios, in su tempus de sos Giudicados, sos Istados soberanos ghiados dae sos res chi ddis naraiant giùighes. Intre custos su prus connotu est Marianu IV, re de su Giudicadu de Arbarè, chi at chircadu de si liberare de sos catalano-aragonesos, invasores noos de sa Sardigna.
Fache a sa fine de su 1400 est cumintzada s´ocupatzione ispagnola. Tres sèculos cunsiderados oscuros chi aiant introduidu s´incuisitzione e chi s´ìsula est istada vìtima de sa peste. A sa fine de custu perìodu, sa Sardigna at bidu sa bènnida de sos Savojas. Una rivolutzione culturale at giùghidu a s´impositzione de s´italianu comente limba ufitziale de s´ìsula, a s´isfrutamentu de sas minieras e a s´isbuscamentu. S´iscuntentesa de sos sardos at leadu a nche catzare su vitzerè piemontesu, in Sa die de Sardigna famada, cun sa ghia de su patriotu sardu Zommaria Angioy. S´ocupatzione de sos Savojas at a acabbare cun sa nàschida de su Regnu de Itàlia, in su 1861.
De gasi, dae su de noe sèculos a.C., sunt abarradas sas colònias de sos feniìtzios, sos tofet de sos pùnicos. Una cunvivèntzia chi los at bidos alleados contra a sa bènnida de sos romanos, chi sos sardos, ghiados dae s´eroe Amsìcora, si sunt opostos.
S´ocupatzione romana, unos 700 annos, at lassadu unu signale mannu in sa cultura de sa Sardigna, dae sa limba a sa religione. Pròpiu s´impositzione de sa religione cristiana, in s´època bizantina, at fatu bogare fama a aterunu personàgiu sardu importante, Ospitone, capu de sos barbaritzinos chi no atzetaiant su cultu nou.
Sa bènnida de sos àrabos at leadu sa Sardigna a si liberare de Bisàntziu ma a s´acostare a sas repùblicas marinaras. Est capitadu totu dae su de duos millènnios, in su tempus de sos Giudicados, sos Istados soberanos ghiados dae sos res chi ddis naraiant giùighes. Intre custos su prus connotu est Marianu IV, re de su Giudicadu de Arbarè, chi at chircadu de si liberare de sos catalano-aragonesos, invasores noos de sa Sardigna.
Fache a sa fine de su 1400 est cumintzada s´ocupatzione ispagnola. Tres sèculos cunsiderados oscuros chi aiant introduidu s'incuisitzione e chi s´ìsula est istada vìtima de sa peste. A sa fine de custu perìodu, sa Sardigna at bidu sa bènnida de sos Savojas. Una rivolutzione culturale at giùghidu a s´impositzione de s´italianu comente limba ufitziale de s´ìsula, a s´isfrutamentu de sas minieras e a s´isbuscamentu. S´iscuntentesa de sos sardos at leadu a nche catzare su vitzerè piemontesu, in Sa die de Sardigna famada, cun sa ghia de su patriotu sardu Zommaria Angioy. S'ocupatzione de sos Savojas at a acabbare cun sa nàschida de su Regnu de Itàlia, in su 1861.